Samenvatting
De laatste essay van Willem Jan Otten heet 'Niets heb ik van mijzelf' en gaat over de schrijver van essays, Kees Verheul. Toch probeerde hij erachter te komen wat hij van Kees Verheul had. Dit was een manier om zijn dankbaarheid te betuigen. Achteraf realiseerde hij dat Kees Verheuls essayistiek bij uitstek een uitdrukking van dankbaarheid is.
Een prijs krijgen betekent dat degenen die hem je geven jou bedanken. Elke dank vraagt weer om een nieuwe dank. De verleiding is reëel om niet bij iemand of bij iets te stoppen met bedanken.
Essayistiek is een spel van dankbare schatplichtigheid. De essayistische zucht gaat gepaard met het verlangen om gedachten te delen, te ontlokken en te genereren.
Elke gedachte komt voort uit iets anders. Ieder besef is een herinnering. Dit is een manier om jezelf voor te stellen als een onuitputtelijk reservoir van besef.
Durven is een cruciaal voor een essayist. Het gaat immers om je gedachten en mening te verwoorden; jezelf bloot te stellen. Aan angst heb je niets bij het schrijven van een essay.
Mening
Ik vond het een interessante tekst om te lezen. Ik heb nooit nagedacht over wat een essay eigenlijk precies inhield. Ik denk dat de schrijver van dit essay goed heeft verwoord hoe je het beste een essay kan schrijven, namelijk door te durven. Ik denk dat dat belangrijk is om te beseffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten